I dreamed of Kenya

I dreamed of Kenya..

Thuiskomst in een nieuw land

Het was augustus 2006 toen ik besloot om vanuit Johannesburg naar Amsterdam een stop-over te maken in Nairobi. Nog niet wetende wat dit later voor positieve gevolgen zou hebben, stapte ik opgewekt en volledig vol zelfvertrouwen uit het vliegtuig om het nieuwe land te gaan ontdekken.

Ik weet nog goed dat ik als negen-jarige jongen eens een boek van de bibliotheek had geleend vol met interessante foto's en beschrijvingen van het Afrikaanse continent. Eén foto uit dit boek staat mij nog zo helder bij geest dat dit mijn hele kindertijd en als jong-volwassene heeft beheerst. Op deze foto stond een neushoorn afgebeeld met op de achtergrond de oneindige grasvlaktes van een Afrikaans land. Daar wil ik naartoe! dacht ik bij mijzelf.. Het heeft nog 25 jaar geduurd voordat het zover was dat ik op mijn 34-e voor het eerst en alleen in een Boeing 747 stapte die mij naar Johannesburg zou brengen, wat een ervaring!

Sindsdien bezocht ik elk jaar Zuid Afrika en deed daar vrijwilligerswerk in het Balule National Reserve. Wauw, wat is het leven toch heerlijk! Ik werkte in Nederland sinds mijn 16-e bij diverse bouwbedrijven, en werkte nu uiteraard een beetje harder want ik moest en zou volgend jaar weer naar Zuid Afrika! Na de eerste reis heb ik ook maar een taalcursus Engelse vaardigheden gevolgd in Apeldoorn, want daar mankeerde nogal wat aan, in het begin sprak ik nog geen woord over de grens en het gebeurde dan ook regelmatig dat wanneer ik een excursie volgde in Zuid Afrika, ik zeer geinteresseerd een bepaalde kant op zat te kijken waar de gids het op dat moment niet over had..

Tijdens mijn voorbereidingen voor de reis in 2006 kreeg ik sterk het vermoeden dat er natuurlijk nog meer landen zijn om te ontdekken dan alleen Zuid afrika, dus regelde ik ook een vliegticket naar Kenia alwaar ik na de gebruikelijke visite in Z.A. zou landen in Nairobi. Op de luchthaven werd ik opgewacht door een alleraardigste Keniaanse vrouw en haar broer waarmee ik van te voren contact heb gehad om mij de komende dagen rond te leiden door Nairobi en uiteindelijk de verre omstreken daarvan. De vrouw, Elizabeth, had een kantoorbaan bij een grote telefoonmaatschappij in Kenia. Elizabeth had een paar dagen vrij genomen van haar werk, tenslotte was het daar ook vakantieperiode en had ik het voordeel van een prima gids die mij natuurlijk veel kon vertellen over mijn nieuw te ontdekken land. Na twee weken keerde ik weer terug naar Nederland om de draad weer op te pakken en mij weer te richten op het werk wat gedaan moest worden bij het bouwbedrijf.

Gaandeweg kwam ik erachter dat ik toch meer ben gaan voelen voor Elizabeth dan dat ik ooit kon bevroeden en mijn gevoel zei dat ik hiermee wat moest doen. Tijdens ons regelmatige contact via email en telefoon werd ons duidelijk dat dit gevoel wederzijds was. In december 2006 ben ik weer voor twee weken naar haar toegereisd en hebben we de mogelijkheden met elkaar besproken om deze serieuze relatie qua afstand in stand te kunnen houden. Wanneer wij definitief voor elkaar zouden kiezen zou onze toekomst in Nederland liggen omdat ik een goed betaalde vaste baan in Nederland had. Om het ook voor haar mogelijk te maken om te kijken of zij zich in Nederland zou kunnen aarden heb ik een toeristenvisum voor haar geregeld voor de duur van één maand, tenslotte had zij ook nog haar baan in Kenia en we spelen graag op zeker. In april 2007 was het zover, Elizabeth komt op visite naar Nederland.
Ondertussen hadden we regelmatig de diverse websites omtrent immigratie geraadpleegd om nu de laatste onzekerheden weg te nemen en een gedegen plan uit te stippelen. Ons besluit stond vast, we gaan ervoor!

Goed, we hadden een plan, maar hoe nu verder? Ten eerste wilde ik om het hele plan mogelijk te maken er financieel beter op vooruit gaan. Ik had reeds eerder al de mogelijkheden onderzocht om eventueel een eigen bedrijf te starten. Samen met de in de arm genomen boekhouder hebben we bekeken hoe dat er financieel allemaal uit zou komen te zien. Onder andere wat ik zou moeten verdienen om ook nog regelmatig naar Kenia te kunnen gaan, hoeveel weken werken per jaar, het taakstellend uurloon bepalen, de belastingdienst, etc. Mijn besluit om voor mij zelf te gaan werken werd helemaal makkelijk toen ik hoorde dat een detacheringsbureau mij de garantie bood om wanneer het moest er het hele jaar rond voldoende werk voor mij zou zijn. Medio juni 2007 heb ik mijn vaste contract opgezegd en mij bij de KvK laten inschrijven, en daarna ging het snel! Ongelooflijk wat was er veel werk, ik kon gewoon uitkiezen welke opdrachten ik het leukst vond en was vaak s'avonds ook nog druk met de planning en administratie. Ondertussen belde het detacheringsbureau mij ook nog regelmatig voor een opdracht, deze heb ik tussendoor wel aangenomen alhoewel ik bij hen natuurlijk een paar Euro per uur minder verdien, maar ik vond en vindt nog steeds dat het uiterst belangrijk is dat je een wederzijds vertrouwd netwerk om je heen hebt, en je je niet laten focussen op maar enkele opdrachtgevers. Ondertussen ging ik mij specialiseren in de totale badkamerrenovatie's.

Tjongejonge wat heb ik genoten van deze tijd en ik had helemaal niet in de gaten dat ik zo ongeveer dag- en nacht met mijn onderneming bezig was. Maar het was voor een goed doel: zorgen voor algehele financiële en sociale stabiliteit en dat Elizabeth spoedig bij mij kon komen wonen!
Gemiddeld ging ik nu eens in de 3 à 4 maanden voor een week of twee naar Elizabeth toe om onze relatie te onderhouden, het was telkens een heerlijke tijd om dicht bij haar te zijn. We reisden veel door het Afrikaanse land, ook Elizabeth kwam nu op plekken waar ze nog nooit geweest was, van de uiterste binnenlanden tot aan de kust, en van Noord tot Zuid en we mengden ons regelmatig tussen haar vrienden, altijd leuk om weer eens een uitnodiging te krijgen en weer een aantal verassingen op het gebied van cultuur te zien gebeuren, ik vondt het allemaal goed.
Natuurlijk kwam de gedachte wel eens bij mij op om te onderzoeken of ik eventueel ook een redelijk inkomen zou kunnen genereren in Kenia, je weet maar nooit..

Ik ben begonnen bij alle grote houtwerven en bouwgroothandels om die te bezoeken en in mijn schriftje alle prijzen en maten van bouwmaterialen op te schrijven. Ik ging voortvarend te werk, en sprak ook regelmatig de lokale bevolking aan om te horen waar de eventuele mogelijkheden voor mij liggen. Die zijn er in overvloed maar ik kwam er al gauw achter dat dat alleen mogelijk was met de aanwezigheid van een flinke zak geld. Ook zal ik veel geld kwijt zijn aan persoonlijke beveiliging zowel thuis als onderweg en op lokatie, tenslotte ben ik een Europeaan, en vanuit mijn ooghoeken zag ik continu dat ik bekeken werdt, daar werd ik toch wel wat onrustig van.

De ergste nachtmerrie kwam uit toen ik op één van m'n reizen werd overvallen door 2 Keniaanse jongens, het was donker, en dan bedoel ik ook echt donker, ik was op weg naar huis, ik hoefde alleen nog maar een achterafpaadje van zo'n 400 meter door te lopen en dan was ik thuis toen ik voetstappen achter mij aan hoorde komen, toen ik achterom keek zag ik niemand. Ik versnelde mijn pas enigzins maar dat deed het geluid van de voetstappen achter mij ook. Plotseling liepen er aan beide zijden van mij twee jongens en maanden mij op de grond te gaan zitten.. Nu was ik op dat moment nog niet al te bang en aan het kaliber qua postuur van mij ligt het ook niet dus maakte ik de afweging om hen met een paar flinke klappen uit te kunnen schakelen maar dat ging niet zoals ik verwacht had. Terwijl ik met één van de jongens 'bezig' was hoorde ik het onmiskenbare geluid van het doorladen van een vuurwapen, degene met het wapen kwam op mij af en haalde de trekker over... Ik dacht werkelijk nu is het gebeurd met me maar ik stond er nog, met de ogen vol kruit van het wapen, ik zag niets meer en aan één oor was ik tijdelijk doof geworden. Ik heb mijn kleine wisselgeldportemoneetje afgegeven en maande hen om nu op te donderen. Nu kun je je natuurlijk afvragen of het wel verstandig was om s'avonds in het donker op achterafpaadjes in Kenia te gaan wandelen en het antwoord is Nee, het was niet verstandig, maar gezien het feit dat het zeer incidenteel voor kwam dat ik op dit tijdstip hier zou lopen en dat dit mij dan toch overkomt zet mij aan het denken. En de uitkomst is (mede ook gezien de forse financiële benodigdheden): Voorlopig geen businessactiviteiten voor mij in Kenia..

Wat voor mij wel erg belangrijk was is om te kijken of Elizabeth de wil en capaciteit had om enigzins de Nederlandse taal onder de knie te krijgen, hier werd ik zeer zeker niet in teleurgesteld: sinds 2006, na mijn eerste bezoek bezocht zij regelmatig een Nederlandse vrouw die al geruime tijd Nederlandse les geeft in Kenia. Deze vrouw zijn we op het spoor gekomen via de Nederlandse Ambasade te Nairobi die ons (behalve één feit) bijzonder heeft bijgestaan in onze procedure. Bij elk bezoek aan Kenia melde ik mij regelmatig bij de Ambasade om het een en ander door te nemen, ik werd steevast bij binnenkomst begroet met "hello Mr. Westerink", en zij behandelden mij altijd vriendelijk en serieus.

Het is de normaalste zaak van de wereld dat wanneer je je partner van je leven hebt gevonden en op z'n minst alle ricico's tot een minimum hebt beperkt je samen een verbintenis aangaat en gaat nadenken over de verdere gezinsplanning, zo ook met Elizabeth, tenslotte heeft zij aan mij bewezen dat zij serieus in het leven staat en dat zij van mij houdt. Niets stond ons nog in de weg namelijk we weten wat er nog moet gebeuren inzake het immigratieverhaal en ik had een eigen bedrijf in Nederland wat ruim voldoende financiële ruimte bood om deze procedure in gang te zetten.

20 juni 2008, Ik ga trouwen! met de allerliefste vrouw van de wereld natuurlijk en dat gaan we doen in Nairobi. Mijn Oom vanuit Nederland (Guus Westerink, helaas overleden) en Elizabeth's broer (Ernest Karanja) in Kenia zijn onze getuige, dit waren dan ook onze enige gasten, de bruiloft doen we op een later tijdstip, tenslotte wacht er weer werk op mij in Nederland. Voordat ik weer naar Nederland vertrek laat ik het trouwdocument via de advocaat, burgelijke stand en de Nederlandse ambasade nog even legaliseren.

En dan is het zover, in oktober, het moment dat iedere vader in spé even uit zijn doen is: het eerste kind wordt geboren! Marcus, een gezonde jongen, geboren uit de liefde tussen man en vrouw, geweldig, en wat een prestatie van mijn vrouw! Het spreekt vanzelf dat dit op emotioneel vlak heel veel met mij doet. Wederom wend ik mij na enkele dagen tot de advocaat, burgelijke stand en de Nederlandse ambasade om ook dit feit vast te leggen en te legaliseren. Ik ga weer naar huis in Nederland maar ergens bekruipt mij een onrustig gevoel, doe ik het allemaal wel goed? en kan ik mijn vrouw terwijl zij nog in Kenia verblijft met ons zoontje nog voldoende bijstaan? Bewust heb ik een 'windowseat' in het vliegtuig naar Amsterdam gekozen. Het vliegtuig vertrekt en maakt vaart om zometeen op te stijgen, weg van de mensen bij wie ik nog zo graag zou willen zijn, heb ik alles wel verteld aan mijn vrouw wat ik nog wilde zeggen? Het afscheid ging naar mijn mening een beetje gehaast, maar dat kwam ten dele ten goede vanwege het feit dat ik enorm slecht afscheid van goede mensen kan nemen en we hebben het hier over mijn vrouw, mijn meisje... en moeder van ons zoontje... Het vliegtuig is inmiddels 'in de wolken' en ik doe net alsof ik heel geïntereseerd naar buiten zit te kijken, maar ik zie niks.. O wat erg, ik zit hier met een grote brok in mijn keel en mijn ogen vol tranen, dit is verschrikkelijk.

Elizabeth is bij de Nederlandse ambasade geweest om te vragen of het mogelijk is om het basisexamen inburgering in Nederland af te leggen in plaats van in Kenia. Volgens de ambasade was dit mogelijk maar niet gebruikelijk en om het zeker te weten heb ook ik nog een keer telefonisch contact gehad met de ambasade waarin mij werd verzekerd dat dit zeker tot de mogelijkheden behoort. Goed nu hadden we een plan, Elizabeth en Marcus kunnen naar Nederland komen, ik ben de referent en zorg dat zij haar lessen kan volgen in Nederland. 12 september 2009 sta ik en de hele familie en een aantal vrienden haar op te wachten op Schiphol, wauw daar is ze! mijn vrouw en de kleine Marcus! Het is uiteraard emotioneel want Elizabeth heeft haar vrienden en familie gedag gezegd in Kenia, ook heeft zij haar baan opgezegd in Nairobi want vanaf nu gaat zij haar best doen om in Nederland in te burgeren, ik moet er voor haar zijn en dat zal ik! God wat waren we allemaal blij die dag.

5 november 2009, Elizabeth vertrekt met ons zoontje naar Kenia, de IND heeft bevestigd dat zij absoluut geen basis inburgeringsexamen kan doen in Nederland, dat moet zoals wettelijk voorgeschreven gebeuren in het land van herkomst.. Dankjewel Nederlandse Ambasade in Nairobi. In alle vroegte breng ik hen weg naar Schiphol, het is stil in de auto, wederom ga ik een aantal mensen wegbrengen waar ik zo zielsveel van hou. Na het overemotionele afscheid van mijn vrouw en zoontje ben ik naar de spottersplaats gegaan alwaar ik het vliegtuig net zolang heb opgewacht tot ik het zag aankomen taxiën het maakte nog een laatste draai en "zoef" weg was het vliegtuig. Daar stond ik dan, stik alleen met een brok in mijn keel. Het ergste was nog dat zij geen huis meer had en ook geen werk, dus moest zij bij haar zus verblijven die dan nog enigzins onderdak had maar daar was ook alles mee gezegd..

Ik heb een aantal grotere klussen aangenomen in Amsterdam voor de Amsterdamse Hoge Scholen, daarbij kon ik veel uren maken en was zo'n 13 uur per dag van huis, dat moest ook want ondertussen moest ik mijn vrouw en kind wel kunnen onderhouden in Kenia, er ging gemiddeld zo'n 600,00 Euro per maand naar toe. Ook was Marcus vaak ziek in die tijd door de slechte hygiënische toestand daar, dus ging er vaak nog een bepaald budget naartoe om hem weer beter te maken. Nu kwam het erop aan, gaat dit stand houden? Natuurlijk GVD het is mijn vrouw en kind!

21 juni 2010, Brianna wordt geboren, een dochter, prachtig maar ik kan er niet bijzijn, ik werk mij een slag in de rondte en heb soms geen idee wat ik eigenlijk aan het doen ben. Voor nu is het belangrijk dat mijn vrouw en kinderen in een normaal appartement kunnen wonen met de nodige voorzieningen in de buurt dus ga ik dat financiëel regelen. Overigens wordt ik hierbij voor Nederland nog steeds aangemerkt als alleenstaande man dus toeslagen e.d. kennen we nog niet. Ergens in augustus kom ik laat thuis van mijn werk en besluit nog even de bus op te ruimen en alvast wat spullen klaar te leggen voor de volgende dag... zover kwam het niet, ik zak terplekke naast de bus in elkaar, ik woonde nogal afgelegen dus niemand heeft dat gezien, na enige tijd krabbelde ik weer overeind en ging weer verder waar ik mee bezig was. Een week later gebeurde hetzelfde in Amsterdam op mijn werk, nu werd er wel direct ingegrepen omdat dit gebeurde voor de ogen van een aantal collega's, nadat ik weer bij mijn positieven was gekomen ben ik naar huis gegaan en heb een afspraak met de huisarts voor de volgende dag gemaakt. In de eerste instantie werd er niks verontrustends gevonden bij mij, en ik geloofde er ook heilig in dat dit gewoon een incident was wat iedereen kon overkomen. In september 2011 gaat Elizabeth haar inburgeringslessen volgen in Nairobi en op 11 november krijg ik tijdens mijn werk te horen dat zij is geslaagd voor haar basisexamen. Eindelijk, we gaan weer enigzins vooruit!

Henk Westerink / augustus 2014