Aankomst in Gamvik Nordre (Sørøya)

Net zoals de reizen naar Afrika soms een behoorlijke indruk achter laten, was dit ook weer een reis om nooit te vergeten, ditmaal ging de reis naar het hoge noorden van Noorwegen.
Het eerste vervoermiddel dat gebruikt werd om deze reis te laten beginnen was de stadsbus van Beekbergen naar Apeldoorn, om daarna de trein naar Schiphol te nemen en daar op het vliegtuig te wachten die mij naar Oslo zou brengen. Tot zo ver was er nog weinig aan de hand en verliep de reis geheel volgens plan en tijdschema. Om 21 uur landde ik in Oslo en daar had ik een hotelovernachting geregeld omdat de eerstvolgende vlucht naar Tromsø pas om 8 uur de volgende dag was.

Ik kreeg pas echt in de gaten dat ik in een ander land was toen de chauffeur van de shuttlebus mij vanaf de luchthaven naar het hotel bracht en deze zijn bus met het grootste gemak en volle snelheid door een dik pak sneeuw op de weg ploegde, daar kunnen wij autobestuurders in Nederland nog wat van leren dacht ik. De volgende actie van mijn kant betrof de bestelling van een lekker tapbiertje aan de bar van het hotel. Het was inderdaad een heel lekker biertje maar toen ik mij halverwege bedacht dat 72 Noorse Kroon omgerekend zo'n 7,80 Euro is heb ik de nuttiging van dit biertje maar enigszins aangepast naar het drinktempo voor deze prijs. Zo dat was dat, morgen gaan we weer verder.

De volgende ochtend ben ik na het ontbijt weer in de shuttlebus gestapt en heb mij ingecheckt voor de vlucht naar Tromsø. Er was niet veel te zien vanuit het raam omdat in dit jaargetijde de zon niet opkomt, hoe verder ik naar het noorden vloog hoe donkerder het werd. Op de luchthaven van Tromsø nam ik de vliegtuigtrap naar beneden, en weer naar boven bij de gate. Ik kon gelijk inchecken voor de vlucht naar Hammerfest en direct weer met dezelfde trap naar beneden het propeller vliegtuig in. Volgens mij was het een vliegtuig van de Dacha 8-serie met twee propellers en twee rijen van twee stoelen. Ik moest op rij 10 gaan zitten, dat was de achterste plaats in het vliegtuig (waarschijnlijk om het totaalgewicht te kunnen compenseren). Er zat maar 8 man in het vliegtuig.
Aangekomen op de luchthaven(...) van Hammerfest bleef iedereen zitten, het duurde even voordat ik bedacht dat ik hier als bijna de enige persoon uit het vliegtuig moest stappen, de rest vloog door naar een andere bestemming.

Een paar minuten later stond ik, nadat ik de wachtruimte gepasseerd was, bepakt en bezakt midden in de sneeuw in een ogenschijnlijk compleet verlaten omgeving. In de verte zag ik wel de bebouwing van Hammerfest, maar ik had geen idee hoe ik daar komen moest. Ook wist ik niet precies waar ik op de boot moest stappen dus leek mij het het handigst wanneer ik een taxi nam, die mij ook meteen wat wegwijs kon maken. Die taxi moest nog wel even gebeld worden want er is daar geen taxistandplaats, dit heb ik binnen in de wachtruimte kunnen regelen.

Aangekomen bij de bootkade vertelde de chauffeur, en aangeduid met een handgebaar dat ik die boot moet hebben en dat ik mijn bagage alvast aan boord kon brengen omdat deze pas om half vijf zou vertrekken. Zo gezegd zo gedaan en ik vroeg meteen ook even naar de bestemming van deze boot om het zeker te weten. Het was in ieder geval al lekker warm in de boot. De medewerker noemde een heel ander eiland als waar ik moest zijn en verward vertelde ik hem dat ik naar Akkarfjord op het eiland Sørøya moest zijn. Geen probleem zei de man, over twee uur zijn we terug en dan gaat de boot naar Akkarfjord.
Het was die dag bitterkoud (-11) met een harde wind erbij en overal sneeuw en ijs en geen verwarmde wachtruimte of zoiets, maar ik zag dat er een bibliotheek naast de kade lag en vanuit het raam kon ik precies zien wanneer de boot weer terug zou zijn.

Ik liep de bibliotheek binnen en ontdekte dat dat raam waar vanuit ik de boot kon zien zich in de leesruimte bevond.
Ik nam plaats op een lekker zittend bankje bij de verwarming. Ik heb nog even het Noorse dagblad doorgekeken en voelde mij alweer lekker opgewarmd. Na enige tijd werd ik wakker van, waarschijnlijk mijn eigen gesnurk, en tot mijn grote schrik zaten enkele lezers mij recht aan te staren. Ik besloot om buiten verder op de boot te wachten. Brrr wat was dat koud buiten en die boot kwam ook nog geeneens op tijd. Eindelijk zag ik een aantal lichtjes op het water dichterbij komen en jawel het was de juiste boot. In het begin toen de boot vertrok ging het nog aardig rustig maar buiten de haven gaf de kapitein er de turbo motoren flink van langs. De deining van de golven voelde wel prettig aan op het lichaam maar gaandeweg werd dit toch steeds heftiger. Ik hoorde de onderkant van de boot telkens met een vibrerende dreun op de golven klappen en een moment later kwam ik zelfs los van de stoel, dat was ook het moment dat ik even dacht dat mijn reis hier op zee zou kunnen eindigen, maar het liep uiteindelijk goed af.

In Akkarfjord aangekomen zeulde ik mijn bagage van boord en ging op zoek naar degene die mij hopelijk zou opwachten. Het was de zoon van de eigenaar die mij ophaalde van de boerderij waar ik ga werken, ik schudde hem hartelijk de hand en was opgelucht dat de vermoeiende reis achter de rug was. Maar,.. we zijn er nog niet want mijn bagage ging in de voorlader van de tractor en ik ging lekker knus op de enige stoel naast hem in de tractor zitten. Tot een gesprek kwam het nog niet direct want de tractor en de ratelende sneeuwkettingen op de banden maakten flink wat herrie.

Boven op een berg stopte hij en parkeerde daar zijn tractor, de bagage werd overgebracht naar een aanhanger met als trekkend voertuig een sneeuwscooter. Ik dacht bij mijzelf, ik hoop niet dat dit te lang gaat duren want ik rilde inmiddels van top tot teen door de snijdende kou. Ik nam wederom plaats achter de bestuurder op de eenpersoons zetel van de scooter. Ik probeerde nog een beetje mee te kijken waar ik heenging, maar het was uiteraard hartstikke donker en ik moest mijzelf erg stevig vast houden met een hand, in de andere hand sleepte ik nog een klein koffertje mee.
De sneeuwscooter klapte nog een paar keer tegen een sneeuwduin aan en één keer gingen we bijna op z'n kant.
Eindelijk stopte de sneeuwscooter bij het enige huis in de omtrek waar we moesten zijn, en terwijl ik geheel verkrampt van de scooter afsteeg hoorde ik bovenaan het trapje naar de deur van de woning iemand zeggen; – Hallo Henk, leeft gij nog??
Het was mij meteen duidelijk, ik was aangekomen op de plaats van bestemming..


Het binnenkort volgend verslag gaat over de werkzaamheden op de boerderij dat mij verrassend genoeg erg meevalt, behalve dan dat geploeter door de sneeuw elke dag.

Groeten, Henk